مزایای روش مکانیکی:

    اصولا نیاز به طرح و دستگاههای پیشرفته ندارد و کم هزینه و ساده تر است و در حال حاضر متداولترین روش در دنیا است.
قابل اجرا و تقسیم به چند بخش است وهر بخش از نظر اقتصادی ارزشمند است. مثلا شرکت یا شخصی می تواند ضایعات پلاستیکی یا لاستیکی را جمع اوری نماید, شرکت یا شخصی دیگری ضایعات را خرد و به فروش برساند, شرکت یا شخص دیگری می تواند آن ضایعات را خریداری نموده و شستشو و جداسازی نموده و تبدیل به چیپس نماید شرکت بعدی چیپسها  را خریداری نموده و تبدیل به گرانول و محصول تمام شده نماید. بنابراین همانطور که ملاحظه می فرمایید هر بخش بصورت مجزا و یا با هم می تواند به عنوان یک فعالیت اقتصادی انجام شود.

معایب روش مکانیکی:

    قابل کنترل نیست و جرم مولکولی محصول پایین است. زیرا اجرای عملیات مکانیکی نظیر خرد کردن تا اندازه ای باعث تخریب پلیمرها می شوند.
نیاز به اعمال روشهای جداسازی برای جداکردن پلاستیکها از هم دارد بنابراین هزینه بر است .
از نظر ارزش اقتصادی مواد حاصله نسبت به روشهای دیگر پایین تر است زیرا از خلوص پایین تری برخوردار است.
آب و پسماند حاصل از فرایند بازیافت مکانیکی مجددا می بایست بازیافت گردد.
افت خواص مکانیکی در هر بار حرارت دادن و شکل دهی اتفاق می افتد.

یک نمونه‌ی گروهی از پلیمرها معروف به ترموست‌ها یا پلاستیک‌های سختی‌ناپذیر هستند که به‌راحتی ذوب نمی‌شوند و همین ویژگی مانع از بازیافت آن‌ها به روش‌های سنتی می‌شود. آزمایشگاه روبرتسون به توسعه‌ی مؤلفه‌های تجدیدپذیر زیستی برای ترموست‌ها می پردازد و پلیمرهای هیدروکربنی را با پلیمرهای ساخته‌شده از روغن‌های گیاهی یا دیگر مواد گیاهی جایگزین می‌کند. در نتیجه گزینه‌های جدید مثل ترکیب یا بازیافت شیمیایی مواد مطرح می‌شوند که جهش بسیار بزرگی به شمار می‌روند.